فناوری رو به پیشرفت چاپ و بسته بندی، نیاز به بهتر ساختن سطح کاغذ را دوچندان کرده است. برای پاسخگویی به این نیازها، سطح بسیاری از کاغذها را با ترکیب های شیمیایی متفاوتی اندود می کنند تا سفیدی، صافی، رنگ، چاپ پذیری و درخشش آن بهبود یابد. مزایای پوشش دهی کاغذ به طور کلی شامل افزایش کیفیت چاپ پذیری از طریق بهبود صافی، پوشش دهی یکنواخت، پذیرش بهتر مرکب توسط کاغذ، بهبود ویژگی های بصری شامل بهبود درجه روشنی و ماتی و خواص آینه ای کاغذ و در نهایت بالا بردن راندمان عملکرد و فرآیند چاپ از نظر کاهش در مصرف مرکب و توانایی بهتر چسبانیدن مرکب به کاغذ است.
به طور کلی، پوشش لایه ای است با ضخامت کمتر از ماده پایه، که پوشش روی آن نشانده می شود. با تغییر این ضخامت و نحوه نشاندن پوشش روی ماده پایه، انواع پوشش های موردنیاز را برای کاربردهای خاص به وجود می آوریم.
فناوری رو به پیشرفت چاپ و بسته بندی، نیاز به بهتر ساختن سطح کاغذ را دوچندان کرده است تا صافی، رنگ، چاپ پذیری و درخشش آن بهبود یابد. پوشش دهی را می توان در ماشین کاغذ یا خارج از آن انجام داد. معمولاً پوشش دهی به میزان اندک را در ماشین انجام می دهند، در حالی که پوشش های سنگین در بیرون ماشین انجام می شوند.
فرآیند پوشش دهی کاغذ از طریق پر کردن حفرات و فضای خالی بین الیاف موجب بهبود چشمگیر صافی سطح آن می شود. علاوه بر این، افزایش براقیت، ماتی، مقاومت های سطحی، کاهش جذب جوهر، پرزدهی و مقاومت های مکانیکی کاغذ پوشش دهی شده نیز مورد نظر است. مهم ترین نتیجه پوشش دهی کاغذ بهبود ویژگی های چاپ پذیری آن است. لایه پوششی باید در برابر فشارهای مختلفی که در حین چاپ به کاغذ وارد می شود مقاومت کند؛ مثلاً به دلیل چسبناک بودن مرکب چاپ افست، مقاومت پوشش در جهت ضخامت (Z) کاغذ یا مقاومت به کنده شدن باید به حد کافی باشد. اجزای فرمولاسیون پوشش دهی عبارتند از: پیگمنت ها (رنگدانه)، عوامل چسبندگی و مواد افزودنی. پیگمنت ها، موادی معدنی هستند که برای دستیابی به سطح و قابلیت مناسب چاپ مورد استفاده قرار می گیرند. پیگمنت های با ضریب شکست نور بالا همانند دی اکسید تیتانیوم و خاک رس اکسید شده برای ایجاد سطح روشن و پوشش سطح تیره کاغذ و مقوا مؤثرترند. از دیگر وظایف اصلی پیگمنت ها کنترل نفوذپذیری جوهر روی سطح کاغذ بوده که این امر به شکل و سایز ذرات پیگمنت بستگی دارد. استفاده مناسب در ترکیب پیگمنت ها ساختار منافذ روی سطح کاغذ را کنترل می کند. در فرمولاسیون پوشش دهی، پیگمنت ها از طریق اجزاء خشک (dry part) ارزیابی گردیده به نحوی که در فرمولاسیون ارائه شده غالباً جمع کل اجزاء خشک آن ها برابر ۱۰۰ است. سایر اجزاء و مواد کوتینگ به نسبت عدد ۱۰۰ مواد پیگمنتی اعلام می شوند.
فرآیند پوشش دهی را عموماً می توان به دو دسته تقسیم کرد:
پوشش دهی رنگدانه ای
رنگدانه ی معدنی مورد استفاده شبیه یک پرکننده، اما معمولاً کمی نرم تر است. آن را با چسب و اجزای دیگر مخلوط می کنند تا به سطح کاغذ بچسبد و خواص مطلوبی به کاغذ بدهد. اگر نوع پوشش دهی مشخص نشده باشد، مقصود، پوشش دهی رنگدانه ای است.
پوشش دهی عاملی
پوشش دهنده های عاملی یا عایق کننده (از قبیل لاک، جلا، موم و رزین) غالباً در عملیات برون ماشینی و عملیات تبدیلی مصرف می شوند.
اندود سطحی، نواحی خالی روی سطح کاغذ را پر می کند. پس از خشک کردن و اتو زدن کاغذ، سطح صافی به وجود می آید که برای چاپ مناسب است. اما نتیجه کار در صورتی رضایت بخش است که کاغذ پایه به خوبی شکل گرفته و نقص چندانی نداشته باشد. عملیاتی مانند اندود کردن سطح نمی تواند معایب اساسی کاغذ را رفع کند و کیفیت آن را به حد استانداردها برساند. معمولاً کاغذ را پیش از اندود کردن آهار می دهند تا توانایی پذیرش سطحی آن را در حد مطلوب کنترل کنند.
اندود را می توان درون ماشین یا بیرون ماشین، در یک فرآیند جداگانه روی کاغذ قرار داد. هر دو روش طرفدارانی دارند و درباره محاسن هر یک بحث زیادی در جریان بوده است. تصمیم درباره انتخاب بهترین روش همیشه آسان نیست. مزیت های دو روش در زیر خلاصه شده است:
– حذف مراحل ذخیره سازی و انتقال مواد خام و در نتیجه حذف مشکلات احتمالی مربوطه (هزینه ها، صدمات احتمالی به حلقه کاغذ و…)
– کاهش نیاز به جا و مکان
– کاهش هزینه های کاری
– تسریع در مشکلات کیفی مواد خام مصرفی
– مزیت های پوشش دهی برون ماشینی
– انعطاف پذیری بیشتر
– سهولت تغییر مواد خام
– سهولت تغییر شرایط عملیات پوشش دهی
– سهولت تطبیق عملیات با تولید هر ماشین کاغذ
– حذف وابستگی بین عملیات پوشش دهی و سایر عملیات ماشین کاغذ
– کیفیت پوشش دهی بهتر
مواد مخلوط مورد استفاده برای اندود کردن سطح کاغذ بسیار متنوع هستند. وجود ده جزء درون یک مخلوط پوشاننده امری غیرعادی نیست و بعضی از مخلوط ها حتی تا پانزده جزء نیز دارند.
اگر چه فهرست اجزای مورد استفاده در مخلوط های اندودکننده تقریباً بی انتهاست، اما می توان آن ها را به راحتی به سه دسته تقسیم کرد:
سوسپانسیون های پوشاننده محلول آبی هستند.