تحلیلگران معتقدند، هند، که اغلب به عنوان «غول نوظهور» شناخته میشود، مقصد مناسبی برای بستهبندی و لیبلهای خلاقانه با تمرکز بر نوآوری است؛ چرا که فناوری اطلاعات و ارتباطات و اقتصاد دیجیتال در این کشور آسیای جنوبی، با سهمِ ۱۳درصدی در تولید ناخالص داخلی، محرکهای اصلی اقتصاد محسوب میشوند و باعث شده است در نمونهای کوچک شرکتی چون Flex بتواند تمامی جوایز نوآوری و فناوری را در طول یک سال فقط برای ۱۰ گروه محصول از آن خود کند و غول نوظهور بستهبندیهای انعطافپذیر خلاق شود و پای دیگر دلایل برای خلاقیتهای دیجیتالی در دیگر صنایع را هم به میان بکشد.
بر اساس نظرسنجی سالانه «NASSCOM»، امسال، ۸۰ درصد شرکتهای هندی همچنان تحول دیجیتال با تمرکز بر امنیت سایبری، محاسبات ابری، هوش مصنوعی و تجزیه و تحلیل دادهها را در اولویت قرار دادهاند و قرار است تا سال ۲۰۲۶ با نرخ رشد ۱۱ تا ۱۴ درصد، درآمدی ۳۵۰ میلیارددلاری را عاید این کشور کنند. فراتر از آن، انتظار میرود تا شش سال آینده، درآمد این کشور در حوزه بازارهای مبتکرانه تجاری، از ۱۷۵ میلیارد دلارِ سال ۲۰۲۲ به یک تریلیون دلار برسد؛ به خاطر داشتن جامعه مصرفی بزرگ، زیرساختها و خدمات دیجیتال کمهزینه، اکوسیستم دیجیتالی زنجیره تامین و هزینه ۲٫۶۵ میلیارددلاریِ مدیریت ریسک و امنیت دادهای، هند، بزرگترین مقصد تجارت الکترونیک جهان شود و با پرداختهای دیجیتالی ۲٫۴ تریلیوندلاری و افزایش ارزش بازارهای فینتک تا ۱۵۰ میلیارد دلار، انباشت مالی فناوری-مالی هند، این کشور را در بانکداری، مراقبتهای بهداشتی، بیمه، بازارهای سرمایه و زیرساختهای اطلاعاتی حیاتی مانند انرژی، نفت و گاز، دفاع، حملونقل و مخابرات، به ثروتهای کلانی برساند. مضاف بر اینکه، با تعهد سرمایهگذاری ۳۰ میلیارددلاری، هند آرزوی تبدیلشدن به یک قطب جهانی را در طراحی و ساخت سیستمهای الکترونیکی دارد و انتظار میرود تقاضای این کشور برای سختافزارهای الکترونیکی -دلیلِ حضور شرکتهای فناورمحور و تحقیق و توسعهای خارجی-، تا سال ۲۰۲۵ به ۴۰۰ میلیارد دلار برسد.
به ویژه اینکه، دولت هند هفت میلیارد دلار مشوق برای تولید لوازم الکترونیکی، ۱۰ میلیارد دلار برای ایجاد یک اکوسیستم نیمههادی و ۱۳ میلیارد دلار اختصاص داده است و طبق برآوردهای آژانس ملی تشویق و تسهیل سرمایهگذاری «Invest India»، انتظار میرود با نوآوریهای توسعهیافته داخلی یا وارداتی، تولید هند از ۸۷٫۱ میلیارد دلارِ سالهای ۲۰۲۲-۲۰۲۱ به ۳۰۰ میلیارد دلار تا دو سال دیگر برسد. ارزش بازار نیمههادی آن نیز تا سال ۲۰۳۰ از ۱۰۹ میلیارد دلار فراتر برود. علاوه بر آن برای پیشبرد «ابتکار هند دیجیتال»، مخترعان و مبتکران جهان، محلی انباشته از دارایی را برای تولید یا واردات گوشیهای مقرونبهصرفه و دستگاههای تلفن همراه دارای فناوریهای بالاتر از ۵G پیدا کنند و آمریکاییها بهترین بهره را در تامین قطعات الکترونیکی، ابزار ساخت نیمهرسانا، نمایشگر، واحدهای مونتاژ، بستهبندی و مجموعههای فرعی تخصصی کالا و سرمایه ببرند و البته پولدارتر شوند.
در کنار همه اینها، هند از نوامبر ۲۰۲۰ تصمیم گرفته با سرمایهگذاری ۴٫۹ میلیارددلاری تا سال آینده، به یک مرکز جهانی مملو از مراکز داده تبدیل شود که در همین راستا، شرکتهای پیشرو هندی برنامههای ابتکاری و خلاقانه خود را برای راهاندازی این مراکز اعلام کردهاند، اما چون بسیاری از ارائهدهندگان خدمات ابری ایالاتمتحده اکنون در حال خدمت به شرکتهای هندی و استفاده از خدمات ابری برای به حداقل رساندن هزینهها هستند، دروازههای هند برای شرکتهای غیرآمریکایی نیز با هدفِ تامین سختافزار، منابع محاسباتی، سیستمهای ذخیرهسازی داده، تجهیزات زیرساخت شبکهای و شبکههای کابلی زیردریایی بهخصوص در بنگلور (فلات سیلیکون هند)، حیدرآباد، چنای، دهلی نو، گوروگرام، بمبئی و پونا باز شده است، هند به نوآوری مدرن، سلامی متفاوت کرده و البته استارتآپها این سلام را جواب دادهاند.
اکوسیستم استارتآپ هند، طی یک دهه گذشته، جریانهای سهام خصوصی قوی را جذب کرده است و داراییها از حالت IPO خارج شدهاند. کمااینکه، طبق آخرین شمارشها، هند اکنون خانه ۱۱۳ یونیکورن با ارزش ترکیبی بیش از ۳۵۰ میلیارد دلار است؛ امسال، حداقل ۱۴ استارتآپ جدید به باشگاه تکشاخهای هند اضافه خواهد شد؛ با اتکای فزاینده به بازارهای عمومی برای جمعآوری سرمایه، احتمال دارد چندین تکشاخ، دفتر مرکزی خود را تغییر دهند؛ در صورت مثبت شدن نویزهای سهام، ۲۰ یونیکورن کاملاً نوآور، به هند بازگردند و با آمدن دوباره «استارتآپهای سوسکی»، درگیریهای ژئوپولیتیک، نوسانات بازار که بر نرخ مبادله INR-دلار آمریکا تاثیر میگذارد یا مواردی مانند تعطیلی بانک سیلیکونولی، بحرانهای سیاسی، اقتصادی و نظارتی، مانع از افزایش ارزشی و دلاری یونیکورنها نشوند و آنها در برابر چالشها، منعطفتر شوند. انعطافی که لازمه نوآوری و خلق ثروت است و در هر دوره تاریخی یا اقتصادی، پیشنیازهای خود را میطلبد. الزاماتی که فقط افرادی چون جوئل موکر، استاد اقتصاد و تاریخ دانشگاه نورث وسترن ایلینوی انتظار دارند، کشورهای عربی خاورمیانه و خلیجفارس، آنهایی که قبلاً با خراش ناخن بر روی نقشه پدیدار میشدند و زمانی فقط یک بادیه کوچک بودند، بتوانند آن را درک کنند، از تجارت بیابان، بدون توانمندی و هنر در اختراع یا سبقهای در کشف و نوآوری، به بازسازی شهرهای خیالی فضایی و آکنده از تکنولوژی، مهارت، خلاقیت و جسارت در تفکر برسند و تا جایی پیش بروند که برای خلق بیشتر ثروت وابسته به فناوری و بهره دیگر کشورها از پتانسیل سرزمینشان، اولوتیماتوم و محدودیت زمانی بگذارند.
به اعتقاد جوئل موکر، استاد اقتصاد و تاریخ دانشگاه نورث وسترن ایلینوی شاید قابل باورتر باشد که هند در چشمانداز مالی جهان سهم بزرگی داشته باشد؛ اما چنین تصوری برای امارات سخت خواهد بود، بخصوص که این کشور فقط در طول یک دهه، گامهای بلندی در مسیر نوآوری برداشته است؛ اما امکانپذیر شده است. جالبتر آنکه، در شاخص نوآوری جهانی (GII) از رتبه ۴۲ در سال ۲۰۲۰ به جایگاه هجدهم در سال ۲۰۲۲ رسید؛ از نظر جذابیت و ثبات استعدادهای جهانی، تعداد استعدادهای رقابتی در سن کار، توسعهدهندگان نرمافزار دیجیتالی آینده، تعداد دانشجویان بینالمللی آموزش عالی و اندازه بازار دانش، رتبه اول جهان را کسب کرد و به خود لقب «پیشتاز آیندهنگر» را داد. لقبی که Statista آن را حقیقی و واقعگرا دانست. این پایگاه تحلیل دادهای حتی پیشبینی کرد ضریب نفوذ فناوریهای AR /VR و شاخص نوآوری امارات تا سال ۲۰۲۷ از ۵۰ درصد فراتر برود و به عنوان تنها نماینده منطقه مِنا در بین ۲۰ کشور برتر شاخص آکسفورد که اکنون در شاخص آمادگی دیجیتالی و هوش مصنوعی از حیث استراتژی، زیرساخت، داده، حکمرانی، استعداد (نیروی انسانی) و فرهنگ سازمانی در رده بیست و نهم جهانی ایستاده است، تا سال ۲۰۳۱ به یکی از قدرتهای برتر هوش مصنوعی دنیا تبدیل شود. پیشبینی که بلومبرگ آن را فراتر برد و ادعا کرد، امارات میتواند در هوش مصنوعی و نوآوری، تا یک دهه آینده، جایگزین آمریکا شود، چون «نوآوری صرفاً یک شاهکار آسان نیست، بلکه گامی به سوی ناشناختههاست. گامی که تجارت گسترش دانش را به یک سرمایهگذاری ریسکپذیر تبدیل میکند، به خلق ثروت و پویایی کسبوکار میانجامد، با سرریز دانش، ابتکار و فناوری، توافق برای «تغییر فنی جهان» را از شکل ناممکن خارج میکند و حتی اگر بهایش تخریب خلاق باشد؛ تا وقتی انسان بر روی زمین قدم میزند، دقیقاً مانند مسابقه فضایی سالهای جنگ سرد که انسانها را در سال ۱۹۶۹ از زمین برداشت و روی ماه گذاشت؛ روبهپیشرفت باقی میماند و زوال ندارد. بماند که هرچه انسان باهوشتر شود، نوآوری، زیباتر خواهد شد و فقط کافی است درک کنیم ما در کجا ایستادهایم و دوست داریم پولِ خلاقیت و دانشمان را در کجای این کهکشان سپرده کنیم».