اقتصاد رفتاری لیبلی
دیپلماسی رویدادهای تجاری
آذر 26, 1401
گلوله‌های نقره‌ای سقوط
آذر 26, 1401
اقتصاد رفتاری لیبلی
فعالان صنعت لیبل چگونه می‌توانند نظریه خیر مشترک بشریت را احیاء کنند؟
مواد معدنی، انرژی‌های فسیلی و جنگل‌ها، میراث مشترک بشریت هستند. این میراث نباید توسط افراد و شرکت‌ها تصاحب شود. هرچند تاکنون و در اقتصاد بازار سرمایه‌داری خلاف آن رخ داده است؛ این ثروت‌های طبیعی، به خاطر منافع خصوصی نادیده گرفته می‌شوند و حداکثر‌سازی سود، زمین را برای انسان‌ها، کسب و کارها و زندگیِ سالم، ناامن کرده است. اتفاقی که تقلیل تبعات منفی و کاهش سطح تعیّن‌گری‌‌های مداخله‌ای آن، یک گذار تاریخی ـ اقتصادی جدید را می‌طلبد و برای رونق بخشی به بسیاری از صنعت‌ها اگر مدافع چرخه زیستی و بقاء انرژی شوند، چون لیبل و بسته‌بندی، این گذار نیازمند بازیابی و بازنگری حاکمیتی دولت‌ها بر منابع در نخستین گام است.
نهادهای دموکراتیک
البته بازنگری حکمرانی ملی منابع حیاتی چون غذا و انرژی به تنهایی نتیجه‌ی مطلوب در راستای تفاهم‌بخشی برای ایجاد یک رابطه سالم با طبیعت را تضمین نمی‌کند و نیازمند جهانی‌شدن منطق سرمایه‌داری پایدار است آن‌هم تنها به شرطی که نهادهایی مانند سازمان ملل متحد و آژانس‌های آن واقعاً دموکراتیک شوند. چرا که این نهادها، در بسیاری موارد هنوز تحت تأثیر قدرت‌های سیاسی و اقتصادی مسلط هستند و کاهش هزینه‌های زیست‌محیطی صنایع بر مبنای محاسبات اقتصادی و مقابله با منطق سودگرایانه‌ای که عواملِ بهره‌بردار خارجی را حذف می‌کند، با حذف ماهیت مخرب سرمایه‌داری تکیه داده به قدرت‌های سیاسیِ نهادهای بین‌المللی میسر می‌شود و معنا می‌یابد.
بیابان‌های فردا
مضاف بر آن، منع تجاری‌سازی عناصر ضروری برای تولید و بقاء منابعی چون آب، انرژی، غذا و صنایع وابسته به آن‌ها، باید تحت کنترل جمعی و در قالب یک اجماع جهانی الزام شده بر حفظ منابع انجام شود و این به معنای پایان‌دادن به کارِ تک‌کشتی‌های به اصطلاح جنگل‌ساز «بیابان‌های فرداست». به‌ویژه پایان‌بخشی به کارِ سکاندارانی که راهبر ملی ـ جهانی و نقطه‌ی محوری تأمین غذا و انرژی دربازارهای صنعتی و تجاری‌اند اما با پوشش کاهش مصرف انرژی و بهینه‌سازی مصرف، حتی دریاها را هم می‌فروشند و حق«امید به زندگی» برای همه صنایع را می‌خورند تا جایی برای صنعت‌هایی که فناورمحور، در مواد اولیه و انرژی و صرفه‌جوهای اقتصادبنیانِ الگوساز هستند و در عین حال امکان کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و پاک‌کردن رد پای کربن را ممکن می‌سازند، باقی نماند.
کنوانسیون لیبل‌ها
در امتدادِ این منع تجاری‌سازی عناصر حیاتی، کشورهایی که دارای صنایعِ قدرتمند و متعهد به پایداری زیستی‌اند، با صنایعی چون بسته‌بندی ایمن با لیبل‌های قابل بازیافت و چرخشی، می‌توانند نسبت به نوسازی تئوری‌هایی مانند«خیر مشترک بشریت»، پیشگام شده و یک عامل جدید محرک برای وجدان جمعی شوند و چه بسا با تشکیل کنواسیون لیبل‌ها، بر ظرفیت بازسازی زمین و ثبات آب، هوا و ذخیره‌های غذایی بیفزایند. کنوانسیونی شبیه کنواسیون تغییرات آب و هوایی کانکون یا تنوع‌زیستی ناگویا، که می‌تواند آگاهی‌بخشی از حیث پارادایم‌های جدید اثربخشی بین‌المللی دولت‌های مترقی را لازمه‌ی سیاست خارجی آن‌ها کند، در نقطه‌ی مقابل سوسیالیسم و سرمایه‌داری قرار بگیرد و چه بسا مبدع نظریه‌ی جدیدی چون« رفتار لیبل‌ها» شود.
